Bohaterka tego odcinka cyklu była córką przedwojennego radnego bydgoskiego.

Aleksandra Sokołowska urodziła się 3 listopada 1919 roku w Berlinie W tym samym miesiącu jej rodzice: Konstanty i Seweryna z domu Jakuszkowiak przeprowadzili się do Bydgoszczy i zamieszkali przy ulicy Grunwaldzkiej 3/7.

Pan Konstanty w latach 1920-1930 zasiadał w bydgoskiej Radzie Miasta. Ponieważ był elektromechanikiem, swoje doświadczenie zawodowe  pożytkował w pracy radnego. Opiniował m.in. zakup turbin dla Elektrowni Miejskiej na Jachcicach oraz zaaprobował ówcześnie nowoczesną i nową instalację przeciwpożarową dla Teatru Miejskiego.

W roku 1927 urodził się Aleksandrze brat Bogdan. Dziesięć lat później Ola  zdaje maturę w Liceum Handlowym Koedukacyjnym Izby Przemysłowo-Handlowej przy ulicy Królowej Jadwigi 25 (według ówczesnej numeracji). Potem pracuje jako biuralistka, czyli pracownik biurowy, w poprzedniczce znanej bydgoszczanom ,,Eltry”, a mianowicie Fabryce Artykułów Elektrycznych St. Ciszewskiego przy Sowińskiego 1. Równocześnie wstąpiła do Związku Zachodniego oraz Polskiego Czerwonego Krzyża, w ramach którego ukończyła szkolenie sanitarne.

W kampanii 1939 roku udziału nie brała. Niemcy po wkroczeniu do Bydgoszczy aresztowali ojca Aleksandry. Jako były radny na pewno znajdował się na listach proskrypcyjnych sporządzonych przez lokalnych Niemców. Został rozstrzelany na mocy wyroku Sondegericht Bromberg (Sądu Specjalnego w Bydgoszczy) dnia 4 października 1939 roku na dziedzińcu "Wałów Jagiellońskich”.

Zapewne w początkach roku 1940 Aleksandra, jej mama i brat musieli opuścić swoje mieszkanie przy Grunwaldzkiej. Przeprowadzili się na ówczesne peryferie Bydgoszczy, na ulicę Brzozową.  Aleksandra została jedyną żywicielką rodziny. Nadal pracowała tam, gdzie przed wybuchem wojny.

Do konspiracji wstąpiła w 1943 roku. Zaprzysiężona została przez referentkę łączności Wojskowej Służby Kobiet Inspektoratu Bydgoskiego Armii Krajowej Zuzannę Białą ps. ,,Romana”. Przyjęła pseudonim ,,Elżbieta”. Początkowo dostarczała kopie faktur   miejsca swojej pracy - dzięki nim wywiad był w stanie ocenić wysiłek wojenny przedwojennej fabryki Ciszewskiego (produkowano tam podzespoły do samolotów). Wiedziano m.in. co produkowano, gdzie to było wysyłane i w jakich ilościach.

,,Elżbieta” ponadto woziła paczki (nie widząc, co zawierają) dla oddziałów partyzanckich ,,Jedliny” i ,,Świerki” (dowodzonych przez opisanego w tym cyklu porucznika Alojzego Bruskiego). W mieszkaniu na Brzozowej były szyte opaski w barwach narodowych (zapewne w ramach przygotowań do ogólnonarodowego powstania). Rodzina Sokołowskich szczęśliwie uniknęła aresztowań w czasie okupacji niemieckiej.

Po oswobodzeniu  Bydgoszczy z okupacji niemieckiej  panie Sokołowskie wraz z Bogdanem powróciły do swojego mieszkania na Grunwaldzkiej. Aleksandra nie zaprzestała działalności konspiracyjnej. Od lutego do sierpnia 1945 roku jej mieszkanie było kwaterą szefa wywiadu AK, a od 2 maja Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj Komendy Okręgu Bydgoskiego majora Józefa Grussa.

Mieszkanie w kamienicy przy Grunwaldzkiej świetnie się do tego celu nadawało: trzy pokoje, w tym salon przechodni - zapewne nikt nie musiał sobie wchodzić w drogę, a to pozwalało  zachować działalność  majora Grussa w tajemnicy przed resztą domowników.

Aleksandra  szczęśliwie unika fali aresztowań wiosną oraz latem 1945 roku. Zostaje jednak wskazana w miejscu pracy przez wtykę UB i 6 grudnia 1945 roku pozbawiona wolności. Początkowo trzymana była  i przesłuchiwana w siedzibie UB na Poniatowskiego. W początkach stycznia 1946 roku  przewieziona została do aresztu na Wały Jagiellońskie.

Po zakończonym śledztwie oczekiwała na rozprawę i wyrok w areszcie w Inowrocławiu. W kwietniu 1946 roku wyrokiem Sądu Wojskowego w Poznaniu skazana została na dwa lata więzienia. Wyrok odbywała w Fordonie. 15 marca 1947 roku wyszła na wolność na mocy amnestii. Dalej była szykanowana przez UB: musiała zmieniać pracę, a w roku 1949, po ukończeniu I roku prawa na UMK została relegowana. Zrehabilitowano ją w 1956.

Do emerytury pracowała w Przedsiębiorstwie Budownictwa Wodnego przy ulicy Marcinkowskiego. Kierowała działem księgowości. W roku 1964 zamieszkała w bloku zakładowym przy ul. Norweskiej 4.

27 czerwca 1978 roku została odznaczona przez władze na uchodźstwie w Londynie Krzyżem Armii Krajowej.

W latach 80. była bardzo aktywna w dzianiach Fundacji Archiwum Pomorskiego AK z siedzibą w Toruniu. 11 listopada 1986 roku otrzymała Odznakę Pamiątkowa Okręgu Pomorskiego Armii Krajowej. W 1989 roku została członkiem Światowego Związku Armii Krajowej i do śmierci uczestniczyła w pracach Zarządu Okręgu w Bydgoszczy. 3 lipca 1991 roku została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarła  w stopniu porucznika 5 października 2006 roku i została pochowana na cmentarzu parafii pod wezwaniem Świętej Trójcy przy ulicy Lotników na Błoniu.