Odwiedziłem cmentarz przy Kcyńskiej. Spoczywa tam kilku bohaterów tego cyklu. Uwagę moją przykuł nagrobek  z napisem ,,Eugeniusz Korbut - gen. kawalerii”. Temu generałowi  poświęcony będzie dzisiejszy odcinek.

Eugeniusz Korbut, syn Zacharego, urodził się 27 lipca 1849 roku.  Po uzyskaniu wykształcenia podstawowego uczył się w Kijowskim Włodzimierskim Korpusie Kadetów (był to odpowiednik liceum wojskowego). Potem wstąpił do Szkoły Kawalerii im. Mikołajewa w Petersburgu (działała pod tą nazwą od 1864 roku, zwana również Mikołajewską Szkołą Kawalerii). Ukończył ją 12 lipca 1869 roku i tego samego dnia był promowany na stopień korneta (pierwszy stopień oficerski w korpusie oficerów kawalerii carskiej Rosji).

Jego pierwszym przydziałem był 11. Czugajewski Pułk Ułanów Cesarzowej Marii Fiedorowny stacjonujący w Dubnie na Ukrainie. 21 lutego 1870 r. został promowany do stopnia porucznika (odpowiednik podporucznika w WP). Od 9 listopada 1873 r. pełnił funkcją adiutanta brygady. 21 lutego 1874 r. promowany do stopnia sztabsrotmistrza (odpowiednik porucznika w WP).

Bierze wraz z 11. pułkiem udział w wojnie rosyjsko-tureckiej w latach 1877-78. W tym czasie, 21 czerwca 1877 r., awansowany do stopnia rotmistrza. 2 czerwca 1879 r. przestaje pełnić funkcję adiutanta. W następnym roku odznaczony Orderem Św. Stanisława 3 klasy (po upadku powstania listopadowego włączony do rosyjskiego systemu odznaczeń - najniższe, siódme w hierarchii odznaczenie za służbę). Rok  później, 4 lipca 1881 r., przeniesiony do Mikołajewskiej Szkoły Kawalerii na stanowisko oficera szkoleniowego. 30 sierpnia 1883 r. awansowany do stopnia sztabsrotmistrza gwardii (odpowiednik majora w WP). Dwa lata później odznaczony Orderem Św. Anny 3 klasy (6. w hierarchii odznaczeń Imperium Rosyjskiego). Dnia 24 kwietnia 1888 r. awansowany na stopień rotmistrza gwardii (podpułkownika w WP). W tym samym roku dostaje Order Św. Stanisława 2 klasy.

30 sierpnia  1891 r. kończy służbę w Szkole Kawalerii, zostaje pułkownikiem oraz otrzymuje Order Św. Anny 2 klasy.

W tym samym roku sformowano na polecenie cara Aleksandra III 48. Ukraiński Pułk Dragonów Jej Cesarskiej Wysokości Wielkiej Księżnej Kseni Aleksandrówny. Stacjonował w Sierpcu. Od 1 września pułkownik Korbut był w nim pomocnikiem dowódcy pułku (pułkownika Nikołaja Czelestukina) do spraw wyszkolenia strzeleckiego.

30 maja 1895 r.  Eugeniusz Korbut objął dowództwo 48. pułku i dowodził nim do 1901 r.. W międzyczasie, w 1895 i 1899 r., otrzymał Order Św. Włodzimierza 4 i 3 klasy  (w praktyce order był nadawany za długoletnią służbę, do roku 1900 wiązało się nim nabycie dziedzicznego szlachectwa rosyjskiego).

7 maja 1901 r. został awansowany na generała majora (odpowiednik generała brygady w WP). 1 lipca 1903 objął dowodzenie 2. Brygadą 12. Dywizji Kawalerii stacjonującej w Płoskirowie na Ukrainie. W 1905 r. otrzymał Order Św. Stanisława 1 klasy, a cztery lata potem również 1 klasy Order Św. Anny. 30 kwietnia 1910 został awansowany na kolejny stopień w korpusie generalskim – generała lejtnanta (odpowiednik polski - generał dywizji). Objął dowództwo 2. Zapasowej Brygady Kawalerii w Tambowie. 31 grudnia 1913 r.  przeniesiono go w stan spoczynku i awansowano do stopnia generała kawalerii (polski odpowiednik - generał broni).

Zapewne w latach 1918-1919 był kierownikiem powiatowego Komitetu Fundacji ,,Polsko-Amerykańskiego Komitetu Pomocy Dzieciom” w Lubomlu na Ukrainie.

W momencie odzyskania przez Polskę niepodległości miał 69 lat. Najprawdopodobniej w początku lat 20. XX wieku został zweryfikowany w Wojsku Polskim jako generał brygady WP w stanie spoczynku (ten stopień widnieje w oficjalnym nekrologu Korbuta opublikowanym przez Ministerstwo Spraw Wojskowych).

W 1926 r. mieszkał przy ulicy Płockiej 19 w Bydgoszczy - pod tym samym adresem zameldowana była Wiera Korbut (może to była córka generała). Jak wynika z inskrypcji na grobie, 6 października 1927 roku zmarła jego żona Anna i została pochowana na cmentarzu przy ulicy Kcyńskiej. Ostatnim odnotowanym w księgach adresowych miejscem zamieszkania Eugeniusza Korbuta był dom nr 32  przy ul. 20 Stycznia. Generał należał do stowarzyszenia oficerów przeniesionych w stan spoczynku.

Umarł po długiej i ciężkiej chorobie 24 kwietnia 1930 roku. Trumna ze zwłokami została wystawiona w kaplicy garnizonowej przy ul. 3 Maja (obecne teren należący do Collegium Medicum UMK przy rondzie Jagiellonów). Dnia 27 kwietnia spoczął obok żony.