8 sierpnia przypadnie dokładnie setna rocznica powstania pierwszej drużyny harcerskiej (tak naprawdę wówczas skautowej) w Bydgoszczy. Bohater tego  odcinka mieszkał w naszym mieście krótko, jednak jego pobyt był bardzo owocny, albowiem to on właśnie  założył tę pierwszą drużynę.

Jan Wierzejewski był najstarszym dzieckiem Franciszka, z zawodu bednarza i Michaliny z domu Maciejewskiej. Urodził się 14 grudnia 1884 roku w Poznaniu. Gdy miał 5 lat na świat przyszło jego rodzeństwo – brat Wincenty (konspirator, późniejszy podpułkownik WP – zmarł w 1972 roku w Anglii) oraz siostra Maria.

W latach 1902-1905 był aktywnym członkiem nielegalnych kół samokształceniowych działających na terenie Poznania w środowisku młodzieży rzemieślniczej (zakładał m.in. Towarzystwo Samokształceniowe ,,Iskra”).

W roku 1906  zamieszkał w Krakowie. Zajmował się tam działalnością oświatową wśród robotników. Był również słuchaczem Wolnej Wszechnicy Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zapewne tam zetknął się z profesorem Wincentym Lutosławskim - założycielem Stowarzyszenia Eleusis, które propagowało m.in. poczwórną abstynencję od: alkoholu, tytoniu, kart i rozpusty. To dzięki temu stowarzyszeniu, które było jednym z filarów powstającego ruchu harcerskiego, został zapisany w prawie harcerskim 10 punkt, mówiący o nieużywaniu alkoholu i niepaleniu tytoniu. Zapewne miał na to wpływ i fakt, że jedną z członkiń stowarzyszenia była Olga Drahonowska – późniejsza żona założyciela harcerstwa Andrzeja Małkowskiego. Zresztą Jan, jako członek Eleusis o pseudonimie ,,Mleko”, zetknął się z Małkowskim właśnie w ramach pracy w stowarzyszeniu.

W 1907 roku razem z Łukaszem Kruczkowskim (ojcem pisarza Leona Kruczkowskiego) założył w Krakowie Czytelnię Robotniczą im. Jana Kilińskiego, która działała w ramach Towarzystwa Czytelni Ludowych.

Zachęcony przez Lutosławskiego w 1910 wyjechał do Bochum w Westfalii. Założył tam drużynę skautową im. Zygmunta Miłkowskiego i uczył się zawodu drukarza. W 1911 ożenił się z Pelagią Palińską. Dwa lata później uzyskał dyplom mistrzowski w zawodzie drukarz.

Powołany do armii pruskiej w czasie I wojny światowej symuluje chorobę i zostaje zwolniony z wojska po 2 latach. W 1915 roku Janowi i Pelagii rodzi się pierworodny syn Edmund.

W 1917 roku Wierzejewscy sprowadzili się do Bydgoszczy i zamieszali przy ulicy Chwytowo 6 (wówczas Brunner Strasse).  Jan pracował w drukarni ,,Dziennika Bydgoskiego”. Posiadał już wówczas stopień skutmistrza (nazwę zmieniono później na harcmistrz).

Latem działający przy kościele Św. Trójcy oddział Towarzystwa Terminatorów  zaprosił Jana, aby wygłosił pogadankę na temat rodzącego się polskiego skautingu. Pogadanka musiała wywrzeć pozytywny oddźwięk, skoro ówczesny rektor tego kościoła ksiądz Jan Filipiak zorganizował 8 sierpnia 1917 roku spotkanie, które skończyło się powołaniem do życia Drużyny Skautowej im. Stanisława Staszica (był na nim obecny inny bohater tego cyklu Wincenty Gordon). Jan został jej założycielem i pierwszym drużynowym. Trudno orzec, czy to nie z jego inicjatywy dnia 11 listopada ukazała się informacja o jego drużynie w dzienniku, którego drukowaniem się zajmował. W tym też miesiącu bydgoscy skauci pod wodzą Jana zaprezentowali się oficjalnie w mundurach i rogatywkach w Toruniu z okazji poświęcenia sztandaru tamtejszej drużyny. W lutym 1918 roku nasza pierwsza drużyna skautowa zostaje przez władze pruskie rozwiązana i przechodzi do konspiracji. Jej nieoficjalną harcówką staje się mieszkanie Wierzejewskich na  ulicy Chwytowo.

Ponieważ Jan był równocześnie członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej w zaborze pruskim, szkolił swoich skautów do przyszłej walki z Niemcami. Jako członek wywiadu brał czynny udział w powstaniu wielkopolskim.

Dnia 30 marca 1919 roku uczestniczył w naradzie drużynowych z rejonu Wielkopolski, a 9 września  tego samego roku na zjeździe w Mosinie wybrano go Naczelnikiem Harcerskich Drużyn Wielkopolskich. W tym też roku powtórnie został ojcem – Pelagia urodziła syna Bogdana.

To, co się wydarzyło 9 września, pociągało za sobą konieczność opuszczenia Bydgoszczy i zamieszkania w Poznaniu. Rodzina Wierzejewskich zamieszkała na poznańskiej Wildzie w początkach 1920 roku. Jan rozpoczął pracę w ,,Dzienniku Prawda”. 22 lutego przestał pełnić funkcję, na jaką go powołano w Mosinie. Od 1923 roku pracował w drukarni ,,Gazety Rzeźnickiej” w Poznaniu. W 1924 przyszedł na świat jego trzeci syn Zbigniew. W roku 1927 został kierownikiem drukarni Spółdzielni Wydawniczej Unii Związków Spółdzielczych w Poznaniu, gdzie pracował zawodowo do śmierci.

Poza ZHP działał w Polskim Związku Grafików, z ramienia którego reprezentował nasz kraj na Międzynarodowej Wystawie Prasy w Kolonii w 1928 roku.

W 1933 roku został członkiem Wydziału Kół Przyjaciół Harcerstwa (KPH były obok Organizacji Harcerek i Harcerzy trzecim filarem ZHP przed wojną) w Chorągwi Wielkopolskiej ZHP. W latach 1934-36 kierował referatem ds. byłych harcerzy w tym wydziale.

11 lipca 1937 roku uczestniczył w Zlocie ZHP w Międzychodzie zorganizowanym z okazji ćwierćwiecza ruchu harcerskiego w Wielkopolsce.

Zmarł 14 października 1937 roku w Poznaniu. Był odznaczony m. in. Medalem Niepodległości, a pośmiertnie Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.