Jest to rok poświęcony harcerstwu, wypadnie więc przypomnieć kolejną postać związaną z historią bydgoskiego ZHP.
Maria Burska urodziła się w rodzinnie inteligenckiej 10 sierpnia 1896 roku w Czerniowcach na Bukowinie pod zaborem austriackim Jej ojciec Franciszek był urzędnikiem, a mama Maria nauczycielką. Po wybuchu pierwszej wojny światowej rodzina Burskich pojechała do Wiednia. Tam nasza bohaterka uzyskała maturę oraz zdobyła zawód nauczycielki.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Burscy przenoszą się do ojczyzny. Krótko przebywają w Milanówku pod Warszawą. W roku 1920 przyjeżdżają do naszego miasta. Na pewno w roku 1923 mieszkają przy ulicy Lipowej 5.
Początkowo Maria pracuje jako nauczycielka w szkole przy ul. Dworcowej, a od 1925 roku w Szkole Powszechnej przy ul. Świętojańskiej. Rok później powstaje tam pierwsza w Bydgoszczy drużyna harcerska powiązana ze szkołą powszechną (inne były albo środowiskowe, albo powiązane z szkołami średnimi). Nosiła nazwę 7. Drużyny Harcerek im. Barbary Łazarewiczówny. Nasza bohaterka z ramienia Rady Pedagogicznej zostaje jej opiekunką. Wciąga się w pracę harcerską. Zostaje w 1928 roku członkinią zastępu nauczycielskiego zorganizowanego przez ówczesną hufcową hm. Agnieszkę Kossobudzką. Po uzyskaniu odpowiedniego stopnia instruktorskiego Maria Burska zostaje drużynową 7. BDHa w swojej szkole. Prowadzi ją do roku 1934. W tym czasie organizuje obozy letnie m.in. w Szwajcarii Kaszubskiej. Dzięki ułożeniu pracy drużyny tak, by co pewien czas organizowała ona imprezy dochodowe, zostają zgromadzone fundusze i jej druhny razem z nią zwiedzają wszystkie główne miasta Polski (m.in Wilno, Kraków, Warszawę czy Lwów).
W roku 1934 zostaje hufcową I Hufca Harcerek (razem 8 drużyn). Trzy lata później obejmuje funkcję komendantki Organizacji Harcerek w Bydgoszczy (ma pod sobą dwa hufce). Przed wojną zdobywa stopnie instruktorskie podharcmistrzyni i harcmistrzyni. W 1939 zostaje komendantką „Pogotowia Harcerek”. Przygotowuje harcerki bydgoskie do służby pomocniczej wojsku w wypadku wojny. Jej udokumentowana służba kończy się dnia 5 września 1939 roku. Mieszka w tym czasie przy Paderewskiego 12/2 wraz z rodzicami.
Nic oficjalnie nie wiadomo o jej zaangażowaniu w organizacji ,,Związek Koniczyn” - ,,Bądź Gotów” (taki był wojenny kryptonim Organizacji Harcerek ZHP, bardziej znane są ,,Szare Szeregi” czy Organizacja Harcerzy ZHP). Niewykluczone, że miał na to wpływ zamysł władz ZHP, aby działalność podziemną oprzeć na instruktorach szerzej przed wojną nieznanych - Maria do takich się nie zaliczała, w końcu byłą jedną z liderek ruchu harcerskiego w Bydgoszczy.
W roku 1940 zostaje wyrzucona z przedwojennego mieszkania. Zamieszkuje z rodzicami kątem u znajomych. Władze okupacyjne niemieckie uznają jej uprawnienia nauczycielskie uzyskane w Wiedniu i dwukrotnie proponują jej pracę w charakterze nauczycielki. Odmawia i podejmuje pracę w firmie budowlanej. W 1942 roku traci ojca. W czasie okupacji jest zaangażowana w pomoc osobom osadzonym w obozach. Uczy również potajemnie języka polskiego.
Po 1945 roku pracowała dalej jako nauczycielka w Szkole Podstawowej nr 4 przy Świętojańskiej. Zmarła po kilkutygodniowej chorobie dnia 5 czerwca 1959 roku.