Na zaproszenie Klubu Historycznego im. gen. Stefana Roweckiego ?Grota? w Bydgoszczy w sali sesyjnej odbyło się dzisiaj spotkanie z prof. Barbarą Otwinowską. Tematem wystąpienia prof. Otwinowskiej były “Dzieje Polek w walce o niepodległość”. 90-letnia badaczka staropolskiej literatury przedstawiła rolę kobiet w w walce o wolność Polski od insurekcji kościuszkowskiej aż do czasów współczesnych. Podkreśliła, że szeroki front kobiet uczestniczących czynnie w różnych rolach, od sanitariuszek do walczących z bronią w ręku, w walce z okupantami Polski należy wiązać z tym, że kobiety już w czasach I Rzeczypospolitej miały dosyć rozległe uprawnienia.

Barbara Otwinowska urodziła się w Toruniu, w rodzinie o tradycjach ziemiańskich i patriotycznych. W czasie II wojny światowej działała w szeregach AK, używając pseudonimu ?Witek Błękitny?. Brała udział w Powstaniu Warszawskim jako łączniczka, sanitariuszka i wartowniczka w Kompanii Sztabowej 100 (WSOP). Po upadku powstania została wywieziona na roboty do Niemiec (Zagłębie Ruhry). Wiosną 1945 r. powróciła do kraju, a we wrześniu 1945 r. rozpoczęła studia polonistyczne i romanistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Od kwietnia do maja 1947 r. utrzymywała w Warszawie kontakt ze swoim kuzynem Stanisławem Kuczyńskim ps. ?August?, kurierem II Korpusu do rtm. Witolda Pileckiego, przybyłym nielegalnie do Polski w celu organizowania przerzutu rodzin oficerów II Korpusu do Berlina. Udzielała mu pomocy, przechowywała w swoim mieszkaniu przywiezione przez niego instrukcje oraz umożliwiła mu nawiązanie kontaktów organizacyjnych. 28 maja 1947 r. została zatrzymana przez UB w związku ze śledztwem i procesem rtm. Witolda Pileckiego i jego współpracowników pod zarzutem udzielania pomocy Stanisławowi Kuczyńskiemu. Przeszła śledztwo w MBP i na X oddziale przy ul. Rakowieckiej. Wyrokiem stalinowskiego sądu skazana została na 3 lata więzienia. Od maja 1949 r. była więziona w Zakładzie Karnym w Fordonie, skąd po odbyciu kary została zwolniona 7 czerwca 1950 roku.

Po zwolnieniu powróciła na przerwane studia polonistyczne i w 1952 r. uzyskała magisterium na UW. Pracowała w Instytucie Badań Literackich PAN w Warszawie, gdzie w 1967 r. uzyskała doktorat, a w 1975 r. habilitowała się, zaś w 1986 r. otrzymała profesurę filologii polskiej.

Z wielkim poświeceniem i pasją zajmuje się historią działań niepodległościowych kobiet, ze szczególnym uwzględnieniem więźniarek Fordonu. Współredaguje miesięcznik ?Nike? Środowiska Fordoniarek Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego.