Jacek Soliński przedstawił dorobek wszystkich prezentowanych plastyków. Mówił przede wszystkim o oryginalności tych twórców i niepowtarzalnym stylu. Wystąpienie to miało chwilami charakter bardzo osobistych wspomnień i refleksji. Szczególnie interesująco Soliński opowiadał o życiu i twórczości Ireny Kużdowicz, Bronisława Zygfryda Nowickiego oraz Kazimierza Jułgi. Wystąpienie Jacka Solińskiego było jednak przede wszystkim pochwałą artystycznej rzetelności i dociekliwości. To cierpliwe dociekanie własnych inspiracji, artystyczna uczciwość, otwiera, zdaniem Solińskiego, szansę przed artystą powiedzenia czegoś własnego i osobistego.

Jarosław Jakubowski zaprezentował dłuższy tekst prozatorski (krytyczno?literacki-wspomnieniowy) poświęcony życiu i twórczości Krzysztofa Solińskiego. Przypomniał ciekawe koncepcje literatury, relacji czytelnik ? pisarz, prezentowane przez niego. Znaczną część tego tekstu stanowił wywiad z nieżyjącym pisarzem, w którym Krzysztof Soliński opowiada o sensie literatury, miejscu pisania w życiu poety i prozaika.

Następnie Jakubowski zaprezentował garść wierszy inspirowanych twórczością bydgoskich plastyków. Jak sam mówi w materiałach reklamujących ?Słowa z obrazów?, wiersze te są reminiscencją z jego przygody z Galerią Artystyczną i prezentowanymi w niej dziełami. Jakubowski powiada: – Myślę, że specjalna atmosfera, jaka tu panuje, atmosfera empatii i uważności, sprzyja dialogowi różnych dziedzin sztuki. Specjalnie plastyki i literatury. Mimo że operują one różnymi językami, mogą przy odrobinie szczęścia i wysiłku spotkać się, porozumieć. Gdybym nie widział wspólnej dla poezji i plastyki perspektywy, nie ryzykowałbym pisania wierszy ?z obrazów?. Mam nadzieję, że moje teksty nie są wyłącznie ilustracjami dzieł plastycznych, ale może udało mi się powiedzieć coś więcej.

Wiersze Jakubowskiego poświęcone plastyce i plastykom są przede wszystkim ekspozycją napięć metafizycznych miedzy dziełem sztuki, a życiem; czasem wręcz pospolitym życiem. Tworzenie obrazów ? szerzej – w ogóle dzieł plastycznych jest według Jakubowskiego bezkompromisowym i mozolnym docieraniem do prawdy o sobie i świecie. Fizyczne czynności malowania, rzeźbienia, wiodą wprost do swych metafizycznych znaczeń i zdają się w najlepszych dziełach łączyć człowieka z absolutem i jego własnym losem.