W czwartek, 14 listopada, o godz. 18.00 w Galerii Autorskiej Jana Kaji i Jacka Solińskiego odbędzie się spotkanie poetyckie z Maciejem Krzyżanem pt. "Jeden sezon" i promocja tomu wierszy "Duszyczka", czytanie tekstów – Roma Warmus. Podczas wieczoru nastąpi też otwarcie wystawy obrazów Kazimierza Drejasa pt. „Przestrzenność”.
MACIEJ KRZYŻAN (1965 -) - poeta. Opublikował kilka tomików wierszy, ostatnio wybór „Tęsknota” (2017). Mieszka w Gnieźnie.
* * *
„Czytając wiersze Macieja Krzyżana mam wrażenie, jakbym oglądał malarskie dzieła mistrzów miniatury. Poeta opowiada o świecie – i o sobie – precyzyjnie, rzeczowo i zwięźle. Nie kryje wzruszenia, ale potrafi być dyskretny. Pisze o rzeczach i zjawiskach zwyczajnych, które wcale zwyczajne w jego zobaczeniu nie są. Poezja intensywna, mądra i subtelna. Silnie zakorzeniona w tym, co jest.”
Piotr Szewc
* * *
„Mnie Krzyżan kojarzył się kiedyś z dykcją i poetycką filozofią Miłosza. Teraz widzę, że poeta rozpisuje na kolejne tomy swój prywatny, bardzo osobisty „traktat moralny”. Bo o czym traktują te wiersze: o Bogu i ludzkich zaniedbaniach, o godnym, godziwym życiu, o rodzinie – powinnościach wobec rodziców i wobec własnych, dorosłych już dzieci, miejscach w przestrzeni, w których dostrzegamy siebie, nazywamy nasze uczynki po imieniu, o wyborach, podejmowanych każdego dnia, o pracy i o poezji”.
Krzysztof Lisowski
* * *
„Wiersze te wyrastają z codzienności, Krzyżan powszechne w sumie doświadczenia zapisuje w oryginalny sposób, przyjmując właściwą sobie perspektywę uważnego obserwatora, i uczestnika, wyczulonego na detal, szanującego każde słowo i dyskretnego.”
Jarosław Petrowicz
* * *
„Oszczędna w słowach, komunikatywna i pozbawiona metafor poezja Macieja Krzyżana urzeka nastrojem. Wiersze, przypominające krótkie, pamiętnikarskie notacje, przypisane są do miejsc i zdarzeń. Kreacja autobiograficzna stwarza intymny, konfesyjny klimat. Wiodącym tematem jest niepowtarzalność pojedynczego istnienia [...] Maciej Krzyżan fabularyzując biografię, odwzorował świat wewnętrzny człowieka zafascynowanego własną znikomością i wierzącego w jakiś głębszy sens istnienia. Powściągliwość i skromność stylu, współgrające z poznawczą pokorą lirycznego rozpoznania, składają się na ciekawą wypowiedź poetycką o niezwykłej zwyczajności życia.”
Daniela Ewa Zajączkowska