Janusz A. Zajdel (1938 ? 1985) był fizykiem, zatrudnionym w Centralnym Laboratorium Ochrony Radiologicznej. Do fantastyki trafił dzięki redakcji “Młodego Technika” i prowadzonej tam przez Zbigniewa Przyrowskiego stałej rubryce SF. (?) Pierwszy zbiór opowiadań Jad mantezji ukazał się w 1965 r., a pierwsza powieść Lalande 21185 w 1966 r. Kolejne książki to zbiór Przejście przez lustro (1975), powieść Prawo do powrotu (1975), zbiór Iluzyt (1976). W 1980 r. ukazuje się pierwsza powieść Zajdla zaliczona potem do nurtu social fiction: Cylinder van Troffa, a po niej zbiorki Feniks (1981) i Ogon diabła (1982). (?) Kolejne lata przyniosły serię powieści Zajdla, które w oczach fanów pozwoliły pisarzowi zająć opuszczoną przez Lema pozycję lidera. Mowa tu o utrzymanych w konwencji social fiction powieściach Limes inferior (1982), Wyjście z cienia (1983), Cała prawda o planecie Ksi (1983), Paradyzja (1984). Książki te, wraz z wymienionym wcześniej Cylindrem van Troffa, stanowią kanon polskiej fantastyki socjologicznej lat 80. Zajdel przedstawiał w nich i badał społeczeństwa ograniczone i kontrolowane, odgórnie sterowane, budowane według dziwacznych reguł, wreszcie ? okupowane. Ukazywał naturalne, przystosowawcze reakcje ludzi na nieżyciowe przepisy. Opisywał reakcje i motywy ludzi, tak z aparatu władzy, jak i opozycji. Co ważne, prezentował też wzory postaw i zachowań. Wszystkie te elementy jako żywo odpowiadały otaczającemu Zajdla i jego czytelników czasowi realsocjalizmu, z jego biurokracją i głupotą, z niekompetencją i arogancją władzy, karierowiczostwem i serwilizmem urzędasów, wreszcie ? ze zbrodniami tajnej policji, kłamstwem propagandy, sowieckimi rezydentami.