Bydgoszcz24.pl

Pojednanie

Twórczość Bieszczada najbardziej zasadnie daje się określić jako poezja doświadczenia wewnętrznego, co oznacza, iż to ono pozostaje jej zwornikiem, swoistym fundamentem na którym wznosi się cały świat jego wierszy. Rzeczywistość zewnętrzna, w której przebywa bohater wierszy, pozostaje  tu w nieustannym dialogu z rzeczywistością wewnętrzną. Z jednej strony jest ona traktowana jako sprawdzian religijnej, czy duchowej sankcji, której podlega “ja” mówiące tekstów, z drugiej zaś strony stanowi podstawową materię dla wewnętrznych zmagań. Mimo więc ukierunkowania ku rzeczywistości nadprzyrodzonej i niedostępnej dla zmysłów, wiersze Bieszczada operują konkretem i szczegółem znanym z ziemskiego życia, nie są zawieszone w anhelicznym uniwersum abstrakcyjnych pojęć.

                                                                                                                                      Prof. Zofia Zarębianka, „Topos”

Bieszczad jest autorem kilku tomików, jest poetą ciekawym, nagradzanym, wrażliwym na świat, dostrzegającym i respektującym jego metafizyczny horyzont, ale w "Niteczce" uchwycił coś, co wymaga zanurzenia się z jednej strony w bezgranicznej – po ludzku absurdalnej – pustce, a z drugiej pełnego – po ludzku znowu absurdalnego – trwania i akceptacji świata. "Niteczka" jest trenem i hymnem, żalem i zarazem radością z odzyskanej radości, jest książką wierszy o życiu i śmierci, o słabości i sile. Tak pisze się tylko wtedy, kiedy śmiało sonduje się własne przeżycia i kiedy ich ciężar osiągnie punkt krytyczny, przybierając wartość najwyższą, poza którą zaciera się granica między klęską a zwycięstwem człowieka...

                                                                                                                         Prof. Wojciech Kaliszewski, "Wyspa"

Liryka czysta i wzruszająca potrafi przekazać ból i zarazem niedowierzanie, wstrząs, jaki towarzyszy komuś, kto ma pożegnać najbliższą zmarłą osobę. Niedopowiedzenie, zawieszenie głosu sprawia, że w ciszy między słowami tym wyraźniej rysują się emocje.Dyskretne odwołania do zdań z Biblii, nawiązania do kilku słów z Ewangelii pozwalają autorowi pośrednio mówić o zwątpieniu, oczekiwaniu na cud, o nadziei.Jest to poezja bardzo dojrzała, świadoma swojego warsztatu artystycznego.

                                                                                                                              Iwona Smolka, fragment laudacji

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Andrzej Budziak – obrazy i grafiki

Andrzej Budziak ur. w 1953 r. w Bydgoszczy, zm. 10 VI 1981 w Gdańsku. Ukończył PLSP w Bydgoszczy. W latach 1975-1980 studiował w Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu na Wydziale Malarstwa. Dyplom uzyskał w pracowni prof. Z. Karpińskiego. W roku akademickim 1980/81 pracował jako asystent w Zakładzie Malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Uprawiał malarstwo, grafikę i rysunek. Uczestniczył w kilku wystawach zbiorowych. Pierwsza wystawa indywidualna odbyła się trzy miesiące po jego śmierci. W kolejnych latach przyjaciele artysty zorganizowali jeszcze kilka jego wystaw indywidualnych. Jego spuścizna artystyczna znajduje się w Muzeum Okręgowym w Bydgoszczy. [Fot. Tytus Żmijewski]

(...) Budziak nie tytułował swoich obrazów może i dlatego, że twórczość jego przechodziła burzliwy okres walki o niezależność tworzywa malarskiego, o autonomię (...) malował z pasją, ale nie bez napięcia, a nawet nie bez paniki. Pytał sam siebie i drugich o sens tego co robi, a żarliwość z jaką malował nie była namiętnym szamotaniem się z materią malarską, tylko czujnym poszukiwaniem sensu i powodu twórczości. (...)

                                                                                                       Stanisław Rodziński

   (...) Czystość kreacji osiąga Andrzej Budziak w jeszcze większym stopniu w grafice, gdzie sama specyfika tworzywa skłania do wyrażania bardziej analitycznego w stosunku do świata. Wydobywając kształty z materiału drogą jego eliminacji artysta rezygnuje z wielości na rzecz ograniczonego wyboru. Metoda zdaje się potwierdzać myśl A. de Saint-Exupérego: „Doskonałość osiąga się nie wtedy, kiedy nie można już nic dodać, ale kiedy nie można już nic ująć” 

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Piotr  Michałowski