Ernst Conrad Peterson pochodził z rodziny o tradycjach ,,budowlanych?. Jego dziadek, Martin Fryderyk, przeniósł się z Berlina do Kołobrzegu (ówcześnie Kolberg) i był w tym mieście murarzem. W jego ślady poszedł Ernsta ojciec, Johann Gottfried, i został inżynierem wojskowym.

Bohater dzisiejszego odcinka przyszedł na świat 18 czerwca 1778 roku w Kołobrzegu. Był jednym z 22 dzieci Johanna. Johann miał dwie żony ? siostry z domu Mursinna. Pierwsza -Anna Gertrud zmarła w 1763 roku. Ernst był dzieckiem z małżeństwa z drugą – Dorotheą Elisabeth.

Już jego przyrodni brat Johann Philipp kontynuował w trzecim pokoleniu budowlane tradycje rodzinne ? był planistą budowlanym w Gdańsku (m.in. budował port gdański) i Kwidzynie ? oraz, co ważne, kolegą prekursora pruskiego klasycyzmu w budownictwie Davida Gilly. (Sam Gilly założył w Berlinie w 1793 roku prywatną uczelnię budowlaną, a w 1798 był jednym z założycieli Akademii Budowlanej.) Z kolei brat rodzony – Detlev Georg ? przeszedł do historii jako inspektor budownictwa w Warszawie oraz Poznaniu.

Przygodę z budownictwem rozpoczął Ernst w 1792 roku w Białogardzie, gdzie jako czternastolatek zaczął naukę przy pracach wykonywanych przez miejskiego architekta Wibelitza. W roku 1795 wspomniany brat przyrodni zostaje posłany przez Gilly?a, do Bydgoszczy. Ma zająć się przebudową Kanału Bydgoskiego. Rok później przybywa i Ernst, by pod okiem brata nabywać praktyki w hydrobudowach.

Pomiędzy 1796-1797 rokiem pracuje przy pomiarach i melioracji Drwęcy. W roku 1799 wstępuję do nowo utworzonej Akademii Budowlanej w Berlinie. Poznaje tam reprezentującego klasycyzm w architekturze Shinka, a pod okiem Gilly?a zgłębia od strony teoretycznej budowę śluz. Jeszcze w czasie pobytu w akademii dostaje do wykonania pierwsze prace z zakresu przebudowy krajobrazu w Owińsku (tu buduje nowe domy) oraz Międzyrzeczu. W 1801 roku nabywa w Akademii Budowlanej uprawnień do samodzielnego przeprowadzania prac budowlanych.

Gilly planuje wysłać Ernsta na stypendium do Włoch. Miałby tam studiować architekturę krajobrazu. Jednak nasz bohater wybiera posadę inspektora budowlanego w Bydgoszczy z gażą 200 talarów (trudno podać silę nabywcza talara z tego okresu, w każdym razie kilkanaście lat później beczka dobrego piwa kosztowała dwa talary :)). Po dwóch latach, za dodatkowe 300 talarów, zostaje architektem miejskim. Jego głównym zadaniem jest utrzymanie kanału oraz dokończenie przebudowy śluz. Projekt na tamte czasy był rewolucyjny i to w naszym mieście powstają pierwsze na świecie śluzy ,,ceglane? (ówcześnie były budowane albo z drewna, albo z piaskowca).

Z przebudową kanału do roku 1801 związany był sam Gilly, a do 1803 przyrodni brat naszego bohatera Johann. Nominację Ernsta na inspektora kanału po odejściu Johanna można uznać za potwierdzenie woli kontynuowania przebudowy w zaplanowanym kształcie (sam kanał do roku 1800 przysparzał, pomimo oficjalnego funkcjonowania, ciągłych kłopotów w spływie tratw z towarami, a zbożem w szczególności). Na potrzeby budowy śluz i dodatkowych instalacji Ernst zakłada cegielnie na Żupach ? obecnie w okolicach posesji numer 45 na Toruńskiej. Pierwsza, zbudowana z myślą o pracach przy kanale, istniała od 1792 roku.

W 1807 roku Bydgoszcz weszła w skład Księstwa Warszawskiego, ale Ernst zachowuje posadę inspektora kanału. W następnym roku z jego inicjatywy powstaje trzecia cegielnia w mieście (na Okolu ? okolice ulicy Nadrzecznej ? do dzisiaj przetrwał dom dozorcy, w późniejszym okresie wykorzystywany jako dom dla stróża na kąpielisku).

W ramach swoich obowiązków Ernst buduje trzy nowe jazy, oddaje do użytku śluzę nakielską oraz na Bielawach. Ściąga do miasta nowych mieszkańców i osiedlając ich nad kanałem zapewnia mu opiekę (każdy ma przydzielony swój odcinek za wynagrodzeniem). Ponadto osadnicy mieszkający pomiędzy śluzami miejskimi otrzymują możliwość zdobycia dodatkowego zarobku przy przepychaniu barek. Wreszcie Ernst projektuje bydgoskie planty i wciela projekt w życie.

Gdy po Kongresie Wiedeńskim w 1815 Bydgoszcz wraca do Prus, Ernst wchodzi w skład delegacji, która składa adres hołdowniczy Fryderykowi Wilhelmowi III. W tym roku kończy działalność publiczną i zajmuje się prywatnym biznesem. Ma już w końcu trzy cegielnie, bo i przejmuje tę z 1792 :). Społecznie sprawuje z ramienia magistratu nadzór budowlany w mieście.

W swoim majątku na Czyżkówko stawia dwa młyny – jeden zbożowy, drugi działający do 1860 roku jako papiernia. W 1817 również w tej okolicy buduje szkołę i zapewnia jej utrzymanie ze swoich dochodów. Pokłosiem kontaktów z akademii w Berlinie jest zaangażowanie Shinka przy projektowaniu przebudowy fasady ówczesnego kościoła jezuitów w 1826 roku. Sam, jako architekt i budowniczy, stawia kilka domów przy Grunwaldzkiej oraz Gdańskiej.

W 1836 roku został za całokształt swej działalności odznaczony Orderem Orła Czerwonego (z różnymi perypetiami było to drugie w starszeństwie odznaczenie pruskie, a potem niemieckie do 1918 roku). Do śmierci reprezentował Bydgoszcz w parlamencie Wielkiego Księstwa Poznańskiego.

Umiera w Bydgoszczy 13 listopada 1841 roku.

Jego żoną była Dorothea Elisabeth z domu Senff, z która miał synów: Ernsta Emila, Wiliama oraz Franza.
W uhonorowaniu zasług Ernsta dla miasta najpierw, w 1883 roku, nazwano jego imieniem jedną z ulic w centrum naszego miasta (po 1945 – Obrońców Bydgoszczy), a następnie, w 1913, obecny plac Chełmiński na Okolu.

Był pierwszym z zasłużonego rodu Petersonów bydgoskich.