Przyszedł na świat w rodzinie polsko-żydowskiej 18 października 1850 r. w Wysokiej, niedaleko Wyrzyska. Był synem Hirsza i Julianny z domu Kleszewskiej. Ojciec Hirsz był Żydem, natomiast matka Julianna pochodziła z rodziny Kleszewskich. Hirsz żył z obrotu ziemią i ponadto prowadził majątek Mamlicz w powiecie szubińskim.

Od roku 1864 rodzina mieszkała w Bydgoszczy – najpierw przy ul. Gdańskiej 8, potem Jagiellońskiej 64, by wreszcie zamieszkać w tzw. willi Aronsona przy ul. Śniadeckich 1 (dawna redakcja Dziennika Wieczornego, obecnie siedziba ADM).

W Bydgoszczy Lewin zdobył wykształcenie podstawowe i średnie.
W 1876 roku odziedziczył kapitał po ojcu i dalej skutecznie go pomnażał. W 1891 roku był jednym z założycieli Bydgoskiego Towarzystwa Żeglugi Holowniczej, a rok później założył Bank M. Stadthagen (ów bank należał do najbardziej renomowanych placówek finansowych w ówczesnej Bydgoszczy i cieszył się nawet zaufaniem centralnego banku II Rzeszy Niemieckiej, działał również w XX-leciu międzywojennym).
Działalność społeczno-polityczną rozpoczął jeszcze przed osiągnięciem sukcesów finansowych. Od 1878 roku nieprzerwanie zasiadał przez kolejnych dwanaście lat w Radzie Miejskiej. Potem został powołany w skład Magistratu i był jego członkiem do roku 1918. W swej działalności samorządowej nadzorował prawie wszystkie kluczowe inwestycje miejskie: gazownie, rzeźnie, śluzy oraz targowisko. Ponadto zajmował się aktywnie ustalaniem opłat municypalnych. W 1903, 1909 i 1913 był wybrany do sejmu pruskiego, gdzie przewodniczył klubowi Wolnomyślnej Partii Ludowej.

Jednak do historii Bydgoszczy przeszedł jako fundator pomnika ,,Łuczniczki?, który odsłonięto 8 października 1910 na placu Teatralnym (od 1960 roku stoi w parku im. Kochanowskiego). Jako filantrop przekazał parcelę pod ochronkę dla biednych dzieci oraz darował 100 tys. marek na budowę krytej pływalni (projekt został niestety po 1918 roku zaniechany). Uczestniczył również finansowo w wystawieniu pomnika cesarza Wilhelma I (pomnik stał na Starym Rynku do 1918 roku, potem był przeniesiony do Piły , by powrócić do Bydgoszczy w czasie II wojny, a następnie został… złomowany ). Zabiegał również o uruchomienie w mieście pierwszej szkoły wyższej o profilu handlowym. Działał w Związku Strzeleckim oraz Towarzystwie Historycznym Obwodu Nadnoteckiego, w którego władzach zasiadał.

17 października 1918 roku Rada Miasta nadała mu w dowód uznania zasług dla Bydgoszczy tytuł honorowego obywatela. Jednak Aronson już wówczas nie mieszkał w grodzie nad Brdą. 22 maja 1918 roku przeprowadził się do Berlina. Przeczuwając powrót Bydgoszczy do Polski wolał, jako czujący się Niemcem, opuścić miasto. Miał ku temu uzasadnione powody. Otóż pomnik ,,Łuczniczki? jego fundacji był traktowany jako obraza moralności publicznej przez społeczność polskich katolików. Jako ciekawostkę można podać fakt, że podczas procesji Bożego Ciała pomnik był zasłaniany.
Wyprowadzka z Bydgoszczy nie przerwała jego sukcesów na niwie politycznej. W 1919 został wybrany do pruskiego zgromadzenia narodowego.
Zmarł w 1928 roku w Berlinie.

Na podstawie:
Błażejewski Stanisław, Kutta Janusz, Romaniuk Marek: Bydgoski Słownik Biograficzny. Tom I. Bydgoszcz 1994, str. 19-20